და მე მივრბოდი ჭვავის ყანაში...

Wednesday, May 13, 2009

უცნაური გრძნობა იყო. ფრთებით ლამის ცის კარიბჭეს ვებჯინებოდი და წინ მივიწევდი. ისეთი მშვიდი იყო ფრენა, ხანდახან ფრთის გაშლა მავიწყდებოდა. ქარი მიფანტავდა წელამდე ჩამოზრდილ თმას და ხავერდოვანი ხმით მეჩურჩულებოდა. ვიძირებოდი ამ ხმაში, ასე მეგონა. ვუსმენდი, ვუსმენდი დაუსრულებლად და მისი მონაბერი ჰაერით ვსუნთქავდი. 

პერიოდულად ჩემს მხარზე ისვენებდა ქარი... წარმოგიდგენიათ?!. მერე იღვიძებდა, დაიღალეო, მკითხავდა და ფრთებზე ამკრავდა სიოს, ისევ კარიბჭისკენ ამიტაცებდა... არ დაეცეო. 

დროდადრო ღრუბლები იფანტებოდა - ხან მთები ჩანდა, ხან ზღვები, ხან მდინარეები, ხანაც ხეები მიწამდე ჩამოღვენთილი ტოტებით. ადამიანებიც ჩანდნენ და არ მაინტერესებდა არცერთი. 

მერე ჭვავის ყანა ამობიბინდა საიდანღაც ისე მოულოდნელად, შევცბი და სამოთხის კარს ავკარი თავი. მეტკინა, მაგრამ არ შევიმჩნიე. ნელა დავეშვი ყანაში და მზისკენ ოქროდ აზიდულ თავთავებს მივეფერე. ქარიც ჩამომყვა ჩურჩულით. მერე წამოწვიმა და ბავშვივით გამიხარდა, რომ ვსველდებოდი. ნუ გეშინია, არ გაგაცივებო, ქარი მიმტკიცებდა და წვეთები მოჰქონდა ჩემსკენ. და მე მივრბოდი ჭვავის ყანაში, სიოდ ქცეული...

მერე ფეხი დამიცდა. ხავსს მოვეჭიდე. კლდეს მოვწყდებოდი უკვე, მეგონა, როცა ხელი შემაშველა ვიღაცამ. თბილი, ძლიერი, უზარმაზარი ხელი იყო ჩემსა და ხახადაფჩენილ უფსკრულს შორის, გუგუნით რომ მეძახდა. 

მიშველე-მეთქი, ამოვიკვნესე და ცისკენ ავიხედე. ჭაობისფერი დაჰკრავდა ღრუბლებს და მამშვიდებდა თითქოს, სრულიად რატომღაც... ფრთები გაშალეო, - ქარის ხმით მითხრა ჭაობისფერმა ცამ და უფრო ძლიერად ჩამებღაუჭა. უკუნი მიხმობდა თავისკენ და ფეხებთან დასრიალებდა. ხელს თუ გამიშვებ, ფრთები ვეღარ-მიშველის-მეთქი, ამის თქმაღა მოვასწარი და გამეღვიძა. 

მთელი ტანით ვკანკალებდი. სიზმრიდან გამოყოლილი ცრემლების სისველეს ვგრძნობდი სახეზე, ისეთ სიბნელეში დავუბრუნდი რეალობას, წამის მეასედით მეგონა, რომ ვერ დამიჭრეს, ვერ მიშველეს, წაჭრილი ფრთების იმედად მიმატოვეს უფსკრულის პირზე დაკიდებული. 

შიშს აყოლილმა თავის დამშვიდება ვცადე ამაოდ. არ მშველოდა. მერე სამყაროსავით ძველი ლოცვა ვთქვი. ერთადერთი ლოცვა, რომელსაც ოდესღაც თავად მივანიჭე ძალა და არც ერთხელ არ უღალატია. მე რომ არ მიღალატია მისთვის, ალბათ იმიტომ... 

მერე შიში გაუჩინარდა უეცრად. და მივხვდი, რომ არც ისე ბნელოდა ოთახში, როგორც თავიდან მეჩვენა, ბალიშიც არ იყო ისეთი ცივი... არც საწოლის კიდის მიღმა მელოდა პირდაფჩენილი უფსკრული...

მერე გათენებამდე მხოლოდ ის მახსოვს, რომ ცას ჭაობისფერი დაჰკრავდა. 

11 comments:

DelphiKnight said...

ძალიან ლამაზია! მომეწონა, ნეტავ მეც მეხერხებოდეს ესე წერა.

Joseph said...

DelphiKnight მეც მშურს!
სიურეალიზმის შედევრია, წარმოიდგინე რენე მაგრიტის, სალვადორ დალის და ლუი ბუნუელს ერთად რომ შეექმნათ რამე, ეს გამოვიდოდა.
ანდრე მასონის ავტომატიკას გავს, ისეთივე გაოტური და ბუნდოვანია და თან კონტურები აბსოლუტურად აღქმადი.
რატო ვიფილოსოფოსე ამდენი არ ვიცი. უფრო მარტივადაც შემეძლო თქმა მაგრამ, შენ თვითონ ხარ რთული და მრავალმხრივი და მაგიტომაც ალბათ.

P.S. რო მეამაყები ეგ უკვე ვთქვით, ტაკ შტო ნი ნადა შჩას

Joseph said...

გაოტურში რეალურად ქაოტური იგულისხმება.

P.S. პოსტ ფაქტუმ კორექციას და პოსტ სქრიფტუმებს ძაან დავეჩვიე ამ ბოლო დროს

© said...

'ფრენა' ჭვავის ყანაში... ლამაზი იყო

Lika Kakiashvili said...

დიმ, მითქვამს ოდესმე, რომ ყოველთვის მიხარია შენი კომენტები? არა? ჰოდა, გეუბნები :))))

სოს, მინდა, მჯეროდეს!

ელი, თენქიუები :)

სპეციალურად ბატონი ჯოსთვის: P.S. მეორე კომენტში აღნიშნული იმ ჩვევის ამბავში ყელ-ყურ-ცხვირის ექიმს ეჩვენე, არ გაგიმიზეზდეს, შენი ჭირიმე! :)))))))))))

Anonymous said...

კარგია:)

ალბათ ამ ბოლო დროს სელინჯერის "თამაში ჭვავის ყანაში" წაიკითხე :)

Betty said...

ჭაობისფერი ცა ლამაზია საცქერად,მაგრამ საშიში; იზიდავს, ძირავს და ახრჩობს..თანაც თავად მსხვერპლი ამას ყველაზე გვიან ხვდება.
სიზმარი,რეალობა,იმედი და იმედგაცრუების შიში,სურვილი,ოცნება და ფანტაზია ერთმანეთში არეული...
ძალიან ლამაზია...საოცრად სასიამოვნოდ იკითხები...ვმეორდები,მაგრამ ემოცია ყოველთვის ასეთია შენი ნაწერის კითხვისას..

Lika Kakiashvili said...

როდერიგო სანტორო, ეს იყო მრავალი წლის წინ. :))) თუმცა, დღემდე ჩემი ერთ-ერთი უსაყვარლესი ნაწარმოებია! :)

ბეტი, ისე ზუსტად გესმის, რასაც ვწერ, ხანდახან მაშინებ კიდეც! :)))) უღრმესი მადლობა! :)

Lalena said...

იყო კი სიზმარი?..

Lika Kakiashvili said...

იყო! სალ, მჯერა, რომ სიზმარი რეალური ცხოვრების აჩრდილია. ამიტომ ვერ გაიგებ, სად მთავრდება რეალობა და სად დაკრავს ცას ჭაობისფერი!

Asklypiodota said...

ჭაობისფერი ცა,როგორი მძიმე და როგორი მსუბუქია ამავდროულად...ჩაძირვა მო
გინდა ჯენი?:)
ყელ-ყურ-ცხვირის ექიმს რა ჰქვიათქო რა გითხარით-ოტო-რინო-ლარინგოლოგი:)
არ შემიძლია არ გითხრათ,ჰარდპედონაფტები ვინ არიან იცით?:)ვინც მშენებლობის ნახაზებისთვის სამგანზომილებიან სივრცეში სტერეომეტრიულ ფიგურებს აკეტებს:)
და ნუ გაქვს ეგეთი სახე:)