სიზმარი

Friday, January 22, 2016



ის იდგა ყველაზე უფრო აღმოსავლეთით. ამომავალი მზის ფონზე მის კონტურს ვხედავდი მხოლოდ და ყოველი შტრიხი სითბოდ მეღვრებოდა სხეულში. ყველა მოლეკულაში, ატომში... სხივები მაბრმავებდა. თვალები დავხუჭე. ტალღებს ავყევი... სითბოს ტალღებს. მეგონა თავბრუ დამეხვეოდა, მაგრამ შევცდი. ეს თრობა იყო... ჩვეულებრივი თრობა, რეალობის შეგრძნებას რომ გიქრობს და სიცარიელეს ფერებით ავსებს...ნათელი ფერებით, თვალს რომ არ გჭრის, ისეთით... და არც ერთი წერტილი არ არის აქ ნაცრისფერი.

ასე საძულველი ნაცრისფერი არ არის არც ერთი წერტილი.

მერე არ ვიცი, რა დრო გავიდა, თვალი გავახილე გაღიმებულმა. მზე ზენიტში ასულიყო და ყველაზე უფრო აღმოსავლეთით მდგარს თავზე დანათოდა. მაშინღა შევნიშნე, ჩემგან ზურგით მდგარა ამდენ ხანს და წარსულში იყურებოდა.

ზურგით მდგარა და წარსულში იყურებოდა.

წარსულში იყურებოდა ჩემგან ზურგშექცეული.

ამოძრავდა და აიმღვრა სამყარო აღმოსავლეთის კონტურთან ერთად და ნაცრისფერი წვეთი დაეცა ფეხებთან. მეორეს მესამე მიჰყვა... მეოთხეც... და გვიანღა მივხვდი, რომ ნაცრისფერში უხმოდ ვტიროდი...

ის ისევ იდგა და წარსულში იყურებოდა. თურმე ყოველთვის.

მერე ჩაწყდა რაღაც იქ, სადაც ფეთქავს და ტკივილი მოვიდა... უსახური, ყრუ, ნაცრისფერი ტკივილი. კარგად ნაცნობი.

"გაიქეცი" – დიდი ხნის უნახავი საყვარელივით ჩამჩურჩულა სიცარიელემ და გამომეღვიძა. "სამსახურში მაგვიანდება", – გავიფიქრე და საწოლიდან წამოვხტი.


"გაიქეცი", – ისევ ჩამესმა. ნაჩქარევად გამოვედი სახლიდან, საიდანაც ერთგული ძაღლივით გამომყვა კარგად ნაცნობი, ყრუ და ნაცრისფერი... მუდამ ასეთი უსახური...

2 comments:

Sophie שרה Golden said...

ნახე, კიდევ წერ ასე ლამაზად თურმე :-)

როგორა ხარ, ჭკვიანო გოგო ლიკა?

Lika Kakiashvili said...

სოფი, არ მეპატიება, ახლაღა რომ ვნახე შენი კომენტარი...
მზე მოგქონდა შენ ყოველთვის ჩემს ბლოგზე :)