მრუდე შუშებით კედელს ვაგებ

Wednesday, March 25, 2009

მრუდე შუშებით კედელს ვაგებ და ვიმალები, რათა არავინ ნახოს აქეთ რა სამყაროა. ეულად მყოფი ჩემს ნაშენებს შუბლით ვაწყდები, განგრევას ვცდილობ, თუმც ამაოდ!.. ცრემლი მასველებს, მერე ზანტად ზღვად აზვირთდება. მის გადაცურვას ვცდილობ, რომ ისევე კედელი ვაგო მრუდე შუშებით, რომლის დაშლასაც შევეცდები, ყველასაგან მივიწყებული. 

როცა თეთრ ნისლში თეთრ ძილიდან უცებ ვფხიზლდები, რად მახსენდება ნეტავ, რომ გვერდით მსურს ვინმე ვიგულო, ვინაც ნისლიდან ჩემს დახსნას თუ ვერ მოახერხებს, მკლავებზე მაინც მიმასვენებს და მეტყვის სიტყვებს, ჩემს სიახლოვეს რომლის თქმასაც ერიდებიან - ნუ გეშინია! ერიდებიან, რადგან მრუდე შუშების მიღმა ისე ჩანს, თითქოს წყენად ვიღებ ნათქვამს და მერე თავგამოდებით ვამტკიცებ, რომ შემშინებელი არ გაჩენილა ჩემი და არც ქმნილა ჯერ არაფერი... სიმრუდის ბრალი თუ იქნება ალბათ, აბა, რა ვიცი?! 

ჰოდა, ამ ნისლის მეშინია, თანაც ძალიან. გზის განაპირას თვალმოკრული ჩამკვდარი ძაღლიც მაშინებს ძლიერ და ძრწოლვა მიტანს. ჰო, მეშინია ნისლის, ვნებააშლილი ცივ სხეულზე რომ მეწებება. წამებსღა ვითვლი, სანამ შეწყვეტს გული ფეთქვას და დაიცლება ჟანგბადისგან მთელი ქვეყანა. თუმცა მთელი კი არა... მხოლოდ ნაწილი, რომელიც ერთხელ თავად ვიკუთვნე და რომლის ირგვლივ კედელს ვაგებ მრუდე შუშებით.

მე მახსოვს თოვლი, გაუვალი, სიზმარივითღა მაგონდება. სულს კვლავ მიკაწრავს თოვლში მყარად ჩაპრესილი ბორბლების ღრენა, ალაგ - წკავწკავი. დედის კალთაზე ლამის შეზრდილს მამის სიტყვები მეიმედება - ნუ გეშინია, მაინც გავალთ, აბა, სად წავალთ?! და საკუთარი უსასობით გულამოსკვნილი მოგონებაში ვტირი ისე, როგორც მხოლოდ ბავშვებს ეყოფათ ძალა, აქვითინდნენ - უსირცხვილოდ, მხოლოდ იმიტომ რომ ვინმემ თავზე დაუსვას ხელი, გულში ჩაიკრას და ასმინოს ორი სიტყვა გაუთავებლად - ნუ გეშინია! 

თოვლის მაგივრად გარს ამჟამად ნისლი მაკვრია. უცხო ნისლია თანაც! და საშიში, დასამალი არაფერია! კვლავ ვნატრობ სიტყვებს, რომლის სმენაც კივილამდე მომნატრებია. დასანანია, რომ მათ მთქმელს, თურმე, მრუდე კედლების გადმოლახვა დაზარებია!