მრუდე შუშებით კედელს ვაგებ

Wednesday, March 25, 2009

მრუდე შუშებით კედელს ვაგებ და ვიმალები, რათა არავინ ნახოს აქეთ რა სამყაროა. ეულად მყოფი ჩემს ნაშენებს შუბლით ვაწყდები, განგრევას ვცდილობ, თუმც ამაოდ!.. ცრემლი მასველებს, მერე ზანტად ზღვად აზვირთდება. მის გადაცურვას ვცდილობ, რომ ისევე კედელი ვაგო მრუდე შუშებით, რომლის დაშლასაც შევეცდები, ყველასაგან მივიწყებული. 

როცა თეთრ ნისლში თეთრ ძილიდან უცებ ვფხიზლდები, რად მახსენდება ნეტავ, რომ გვერდით მსურს ვინმე ვიგულო, ვინაც ნისლიდან ჩემს დახსნას თუ ვერ მოახერხებს, მკლავებზე მაინც მიმასვენებს და მეტყვის სიტყვებს, ჩემს სიახლოვეს რომლის თქმასაც ერიდებიან - ნუ გეშინია! ერიდებიან, რადგან მრუდე შუშების მიღმა ისე ჩანს, თითქოს წყენად ვიღებ ნათქვამს და მერე თავგამოდებით ვამტკიცებ, რომ შემშინებელი არ გაჩენილა ჩემი და არც ქმნილა ჯერ არაფერი... სიმრუდის ბრალი თუ იქნება ალბათ, აბა, რა ვიცი?! 

ჰოდა, ამ ნისლის მეშინია, თანაც ძალიან. გზის განაპირას თვალმოკრული ჩამკვდარი ძაღლიც მაშინებს ძლიერ და ძრწოლვა მიტანს. ჰო, მეშინია ნისლის, ვნებააშლილი ცივ სხეულზე რომ მეწებება. წამებსღა ვითვლი, სანამ შეწყვეტს გული ფეთქვას და დაიცლება ჟანგბადისგან მთელი ქვეყანა. თუმცა მთელი კი არა... მხოლოდ ნაწილი, რომელიც ერთხელ თავად ვიკუთვნე და რომლის ირგვლივ კედელს ვაგებ მრუდე შუშებით.

მე მახსოვს თოვლი, გაუვალი, სიზმარივითღა მაგონდება. სულს კვლავ მიკაწრავს თოვლში მყარად ჩაპრესილი ბორბლების ღრენა, ალაგ - წკავწკავი. დედის კალთაზე ლამის შეზრდილს მამის სიტყვები მეიმედება - ნუ გეშინია, მაინც გავალთ, აბა, სად წავალთ?! და საკუთარი უსასობით გულამოსკვნილი მოგონებაში ვტირი ისე, როგორც მხოლოდ ბავშვებს ეყოფათ ძალა, აქვითინდნენ - უსირცხვილოდ, მხოლოდ იმიტომ რომ ვინმემ თავზე დაუსვას ხელი, გულში ჩაიკრას და ასმინოს ორი სიტყვა გაუთავებლად - ნუ გეშინია! 

თოვლის მაგივრად გარს ამჟამად ნისლი მაკვრია. უცხო ნისლია თანაც! და საშიში, დასამალი არაფერია! კვლავ ვნატრობ სიტყვებს, რომლის სმენაც კივილამდე მომნატრებია. დასანანია, რომ მათ მთქმელს, თურმე, მრუდე კედლების გადმოლახვა დაზარებია! 

8 comments:

Lalena said...

რა მაგარია პირვველი კომენტი ჩემი იქნება :)

მაგრამ ახლა საშინლად დაგრუზული ვარ და არც კი ვიცი რა ვთქვა...
ხანდახან არც არაფრის მეშინია, მაგრამ ეგ სიტყვები ისე სასიამოვნოა, ზოგადად ყურადღებაა საშინლად სასიამოვნო, ესოდენ მცირე თუ ასეთი უზარმაზარი... აუ ძააან ვბოდიალობ ხო? :ს

Lika Kakiashvili said...

რას ბოდიალობ, სალი, რო იცოდე, როგორ გამიხარდა შენი კომენტარი... აი, ძმაო დავითი კი ბოდიალობს აშკარად... ეხლა მელაპარაკება ზუსტად ამ პოსტზე და მიწასთან გამასწორა. სულ ფატალისტი მეძახა! :D :D :D :D

Anonymous said...

ფატალისტი არ მიკადრებია დაო ჩემო ელპიტე! სულ სხვა რამეში შემეპარა ეჭვი... მაგრამ ვეცდები გახმაურებას მოვერიდო, უკუეთუ ზღვაი ხალხისა იხილავს ამ ცჰემს უსტარსა :D :D :D

Anonymous said...

ups! ცჰემს კი არა ჩემს :D

Anonymous said...

არც ლექსია და არც პოემა,მაგრამ პოემასავით იკითხება.შეიძლება განვმეორდე,მაგრამ შენს ნაწერს რატომღაც რითმულად ვკითხულობ.რითმს თავიდანვე ვიჭერ,ჩემდაუნებურად და ვერაფრით ვცვლი კითხვის დასრულებამდე.ასე მარტივად ,მოკლედ და თანაც ლამაზად ახერხებ ბევრის,არა ძალიან ბევრის თქმას..
ძალიან მომწონს და გაქებ გულწრფელად.

Joseph said...

ერთ დღეს აღმოჩნდება რომ შუშის მრუდე კედელი თვალუწვდენელი და იმდენად მყარია, მუჭისხელა ქვაც ვერ ჩაამსხვრევს.
მაგრამ, საჭიროა კი ჩამსხვრევა, გინდა კი?! ვფიქრობ არა! თუ ვინმეში რამის შეცვლას გადაწყვეტ, იქვე უნდა მოამთავრო ურთიერთობა, სანამ შენებური არ გამხდარა. შენთან მეგობრობა იმითია მნიშვნელოვანი რომ შენს შეცვლას არ ვცდილობ, ამიტომაც ერთი დიდი სიურპრიზი ხარ. გარდა იმისა რომ მომხიბვლელი, განუმეორებელი, ინტელექტუალური, საინტერესო ხარ. აბა.

P.S. ამხელა ქალი მკვდარმა ძარლამა როგორ შეგაშინა?!

Anonymous said...

პოეტური პროზა.
კარგი წასაკითხი იყო :)

© said...

ხო, betty-ს და Keti-ს დავეთანხმები - მეც თავიდანვე რითმი დავიჭირე და ბოლომდე ასე ჩავედი.

კარგი წასაკითხია ნამდვილად

შინაარსის მხრივ დაკომენტებას თავს ავარიდებ ამჯერად :)