Saturday, August 16, 2014
სახლს, რომელიც, სრულად რატომღაც, პირველივე დღიდან
ჩვენად ვიგულე, შავი კედლები აქვს და კარიც - შავი. არ ვიცი, რატომ მომინდა, მეთქვა...
კი არ მეთქვა, მეოცნება, რომ ოდესმე აქ ვიცხოვრებდით სამნი - მე, შენ და კიდევ ერთი.
ის ერთი - ჩვენი... არც მესამე და არც უცხო.. არა... ჩვენი - ჩემი და შენი. და ვიქნებოდით
ამ ერთში ერთნი... განა მე და შენ... არც შენ და მე... ჩვენ.
დღეს მეცინება ამ არცთუ ბავშვურ, მაგრამ მაინც ახირებულ
ნაოცნებარზე.
იმ სახლში, სადაც კედლებიც და
კარიც შავია, თეთრი ფანჯარა დაგვრჩენია ფრიალა, ჩემო...
როცა სიგრილემ მოგვიკითხა,
არ დავიდარდეთ; მერე არც ქარის ზუზუნს მოვუსმინეთ, არც თოვლის ფარფატს მივაქციეთ ყურადღება;
და მერე... მერე, მოგვიანებით, როცა რუხ ფარდებს
ყინულები შემოეტმასნა, მაშინღა მივხვდით, ვკანკალებდით დიდი ხანია. განა სხეულით სრულად...
არა... მარცხენა ხელთან ახლოს, იქ, სადაც ფეთქავს... კი არ ფეთქავს, ადრე ფეთქავდა,
როცა შავ კედლებს ღრუბლებიდან მზე ანათებდა მხოლოდ ჩვენთვის და მე ვხედავდი მხოლოდ
მზეს და შენ, ჩემო.
0 comments:
Post a Comment