დღეს წამია შეკიდული კედლის საათზე

Saturday, October 2, 2010

მერე... მერე... მერე, ოდესმე... დაღამდება და გათენდება... დღეს სიჩუმეა, უძრაობა და...

დღეს წამია შეკიდული კედლის საათზე.

არმად ნასროლი ყველა სიტყვა მეწვეთება წაბილწულ სულზე გაბრაზებით შენიღბული სინანულის მოსაკვდინებლად.

რა ვქნა, მრავალჯერ გაყიდული ჩემი თავიც რომ მენანება?! არა იმიტომ, რომ გამყიდეთ, ჩემად თქმულნო, არა!.. იმიტომ, რომ გამაიაფეთ... მერამდენედ უდარდელად გამანიავეთ. 

ქართულში არის ორი სიტყვა - გვერდით და გვერდზე... კომბინაციაც შესატყვისი - გვერდით დგომა, გვერდზე გადგომა. ბევრს ეს სიტყვები ხან ეშლება, ხან ვერ ხედავს განსხვავებას და მერე უკვირს, რატომ არ იქნა მიღებული დაგვიანებით მოთხოვნილი (!) პატიება, ანდა ერთ ხაზად მიჯღაბნილი - ”მეგობარო, როგორ გიკითხო”.

მოკლედ, არ მიყვარს გაჯანჯლება... თქვენის ნებართვით, მე ეხლა გავალ, სისხლს დავიბან პირი-სახიდან, თავსაც წამოვწევ, ალბათ წელში გავიმართები და გვერდზე გამდგართ რუდუნებით, პატივისცემით გეტყვით, ბუმბულად მოიხმაროთ თქვენი ”როგორ ხარ”... და მერე... მერე?.. თუ არ მიწყენთ, ბარტყებივით კარგად მეყოლეთ. 

სიმა

Friday, August 6, 2010

თრუსოში შესულს სუნთქვამინავლებული სახლები მჭრის თვალს. ზოგს ღობე აქვს მორღვეული, ზოგს უპეები ამოღამებია, ზოგის უპატრონობითაც ქარს უსარგებლია და დაბუდებულა - გახარებული დაქრის ოთახიდან ოთახში, ფანჯრებს ააჭრიალებს, წინკარში გაინავარდებს, გზას გადახედავს და მიყრუებულ ორღობეში შემოხეტებულ მგზავრს შინიდან გამოყოლილ სიძველის სუნს შემაფრქვევს სახეში. 

ქარის სამეფოში სიმა ცხოვრობს. ზამთარ-ზაფხულ მარტოა დაყუდებული. ზაფხულ რაი უშავს, ზამთარ მძიმე იცის თრუსომაო, - შეულამაზებლად, პირდაპირ იტყვის სათქმელს. 

ზამთარი თოვლიანია და უტყვი. მხოლოდ ზვავი ან მეწყერი თუ მოგიკითხავს შორიდან, დანარჩენ დროს ჩუმად თოვს.

და თოვს.

და თოვს. 

სიმა ოსია. ქმარს ჩამოჰყოლია ხევში. ლამაზი იყო ჩემი ქმარიო, ღიმილით იხსენებს და ქურდულად გარიდებს მზერას, რომ თვალმა ცვარი არ მოიკიდოს. ქმრის სახელს არ ახსენებს, გათხოვების ამბავს თავდახრილი ყვება. 

თხუთმეტი წლისა ანგელოზს ჰგავდა სიმა. ნუშივით მოგრძო თვალები ჰქონდა, საგულდაგულოდ ჩაგრეხილი ნაწნავები და ახლადჩამობარდნილ თოვლივით ქათქათა კბილები. ერთხელაც ჩამომდგარა მთასავით კაცი მის სოფელში და შუა გზაში გახიდულა მეგობრებთან ერთად. ოცდახუთ წლამდე თუ იქნებოდა, მაგრამ სანაქებო მონადირის სახელი ოსეთშიც ჰქონდა გავარდნილი, გული უმალ მომტაცა, თუმცა არ შევიმჩნიეო. სიმა ისევ იღიმება, მაგრამ უკვე შორსაა - თხუთმეტი წლისა პირველად ხედავს მომავალ ქმარს. 

თვალიც არ გაუკრავს კაცს სიმასთვის იმ დღეს და გაბრაზებულა განებივრებული სილამაზე. მერე მოუხშირაო სტუმრობას მოხევემ, ხან რაზე ჩამოვიდოდა, ხან რაზე, გაშლიდა მხრებს სოფლის ცენტრში და მოსვენებას მიკარგავდაო. ერთხელაც მისულა და ხევში წამამყევიო, უბრძანებია. უარი უთქვამს სიმას და დაკარგულა კაცი ლოდინით სავსე 60 დღით. მერე ჯიხვი მიურთმევია ცოცხლად კართან და ისევ თავისკენ მოუხმია. ისიც ამდგარა და გაჰყოლია. 

მერე ყოფილა ექვსი თვე ცოტა მონატრებით, ბევრი სიყვარულით და მორცხვად წამოსკუპებული მუცლით. ერთ დღესაც ამდგარა ქმარი და მონადირული წესით, უბრად გასულა სახლიდან. მერე გაავდრებულა უეცრად მთაში, წამოუყრია ღრუბლები და თოვლი, ჩამოუშლია კლდე-ღრე, აურევია ცა და დედამიწა... სამი დღის მერეღა შემოუტანიათ სახლში დევივით კაცი... და შეუძრავს თრუსო ოსი ქალის მოხევურ, უცრემლო დატირეებას... 

მერე დაიცალა სოფელი თანდათან. ზოგი ოსეთში წასულა, ზოგი - ქალაქში, ზოგიც - სად. სიმას ფესვები არ აუყრია. 

ზვავის ან მეწყერის მაინც არ გეშინიათ-მეთქი, უნებურად ვეკითხები და ვხვდები, სისულელე წამომცდა. ზვავს ვალი აქვს ჩემი, ახლოს რას გამეკარებაო, - ბრაზით ამბობს, მერე ღიმილით მემშვიდობება, უფალი გფარავდესო და ხეობაში უჩინარდება. 

მე მოვედი შორიდან

Wednesday, May 12, 2010

მე მოვედი შორიდან. დიდხანს მიწია სიარულმა და მოვედი... ქვიან-ღორღიან, ყვავილებიან, ხანაც თოვლიან ბილიკებზე მივლია თურმე რამდენიმე წელიწადს და მოვედი.

მრავალფერად აფეთქებული დამხვდა ტყემალი... ტყემალს რომ თეთრი  ყვავილი აქვსო?! – შემისწორებს მცოდნე და არ გაემტყუნება. ჩემთვის, მხოლოდ ჩემთვის იღვრებოდა მრავალ ფერად. ხომ ხდება ასე? ჰოდა, ჩემთვისაც მოხდა ერთხელ... მხოლოდ ერთხელ, მერე დამემალა, გაცივდა, გაშრა და აორთქლდა, ვიდრე თვალიდან გადმოღვენთილი სიცხე ლავიწის ძვლამდე მიაღწევდა.

მანამდე კი... მანამდე იყო გზა.

ჯერ არამეულს დავეუფლე გზის გასაკვლევად, მერე მაკედონიურს, ჰინდუს, ტიბეტურს, მერე აღარ მახსოვს... და მოვედი მთვარიან ღამით... და წმინდა არაბულად ვთქვი, რომ გეძებდი... და აუღელვებლად, ქართულად მიპასუხე, რომ ჯერ არასდროს არ შობილა მთვარე...

მერე ათას ერთხელ მეგონა, რომ გავიგე ნათქვამი ჩემად, ჩემთვის, ჩემო. ათას ერთხელ ვისუნთქე უკვე ნასუნთქი ჰაერი ტკბილად. ათას ერთხელ გამაოგნა დღის დაბადებამ და კვდომამ კვლავ სიცოცხლისთვის. და ღიმილმა გამაოცა, მანამდე არნახულმა, არგანცდილმა, ხშირმა ღიმილმა დილაობით.

და იყო... იყო მიწა უსიერი ტყით დაფარული. ალაგ დამსკდარი მიწაც იყო, გახურებულ უდაბნოში ჰორიზონტად დამთავრებული. იყო მზე ვარსკვლავებით გარშემორტყმული და მთვარეც იყო, არა ერთი – რამოდენიმე...

და იყო ჩრდილი... ორი... აქედან და დარუბანდამდის.

იყო მანამდის, სანამ ცრემლი თვალებიდან მიაღწევდა ლავიწის ძვლამდე და წახვიდოდი ინგლისურად – უხმაუროდ და სიტყვების დაუფანტავად.

მინდა...

Sunday, March 21, 2010

მინდა ღიმილი პირველ რიგში... მინდა და მორჩა.

მინდა ფული, მერე რა, რომ ჭუჭყიაო, გამიგონია.

მინდა საბუთი, რომლის უქონლობის გამოც მეგობრები მანქანაში არ მისხდებიან.

მინდა სითბო. კარიდან ცხვირის გაყოფას მიშლის უმისობა და იმიტომ.

მინდა, ეს მაიმუნი პასტა არ მაწვალებდეს და ნორმალურად წერდეს.

მინდა სახლი, რომელშიც კარადა დგას... მის უკან სინათლის ჩამრთველი... ხელს ბრმად შეაცურებ, წკაპ... და გაანათებ ოთახს.

მინდა სარკმლიდან შემოსული მზე მაღვიძებდეს.

მინდა უდარდელი 24 საათი.

მინდა ეგვიპტეში წასვლა სამოგზაუროდ.

მინდა სიმართლე, წამხდარი კი არა... ისეთი, როგორიც არის.

მინდა ჯანმრთელი ბებია.. ახალი - არა... როგორიც მყავს, ოღონდ ჯანმრთელი.

მინდა 6 თვით წარსულში დაბრუნება... ალბათ შევცვლიდი რაღაცეებს, ოღონდ ალბათ.

მინდა, მიხაროდეს სამსახურში წასვლა.

მინდა, წაიშალოს სიტყვები "ვითომ", "რატომ" და "მერამდენედ".

მინდა, ხანდახან მაინც მჩუქნიდნენ ყვავილებს. ვაღიარებ, ჩემი ბრალია, ასე რომ არ ხდება, მაგრამ მაინც...

მინდა საათი, რომელიც არ მუშაობს.

მინდა, მზის ჩასვლა არ იყოს ბანალური.

მინდა, არ მავიწყდებოდეს ტერისთვის საჭმლის ყიდვა.

მინდა ცოტათი მეტი ბედნიერება.

მინდა ხუთით ნაკლები კილოგრამი.

მინდა ფილმი, რომელიც მომეწონება.

მინდა ქართულად ნათქვამი გაცრეცილი სიტყვები. თურქულ-ინგლისურ-შვედურ-არამეულად არ მინდა, გმადლობთ, მეყოფა. ქართულად ნათქვამი ბანალურობა მინდა, ჩემი პასუხით - "მეც".

მინდა ვან გოგის მდელოზე ასვლა.

მინდა კარტახენაში გაბოსთან ერთად ყავის დალევა.

მინდა, ფერები არ ხუნდებოდეს.

მინდა, ტალახიან ორღობეში ფეხშიშველმა ვირბინო ერთხელ მაინც და არ მომერიდოს.

მინდა, ქარგვა დეპრესიაში არ მაგდებდეს.

მინდა თუშეთში.

მინდა, ცოცხალი იყოს ერთადერთი, ვინაც მიყვარდა და კვლავ ალბათ...

მინდა დამავიწყდეს, რასაც ვერ...

მინდა, თმაზე მეფერებოდნენ.

მინდა, სიბნელის არ მეშინოდეს.

დაბოლოს, 
მინდა, არ მინდოდეს, რაც არ მაქვს!

ურა-პატრიოტიზმი ანუ დამა"იმედ"ებელი ბრძოლა გადარჩენისთვის

Sunday, March 14, 2010

არცთუ მრავალი წლის წინ საკმაოდ დიდი სჯა-ბაასი მიდიოდა იმის შესახებ, რომ 11 სექტემბრის ტერაქტების იდეა ტერორისტებმა ჰოლივუდური ფილმებიდან აიღეს. ანუ ბევრ ჩვენგანს უნახავს ფილმები თვითმფრინავების გატაცებასა და მრავალსართულიან შენობებზე შეჯახებით აფეთქებაზე.... 

"იმედის" გუშინდელ გამოხდომასა და ზემოთთქმულთან პარალელების გავლებას თქვენ მოგანდობთ!!!

ვიცი, ბატონებო, რომ ინტერვენციის საფრთხე მართლაც არსებობს... ვიცი, რომ ქვეყანაში რთული სიტუაციაა... ვიცი, რომ არც პოზიცია მივარგა და არც ოპოზიცია... ვიცი, რომ ცუდადაა საქმე, მაგრამ... რატომ არავინ მეკითხება მე, რიგით თბილისელს, მინდა თუ არა ოჯახის წევრების ვალერიანის წვეთებით მობრუნება ცრუ განგაშზე?!. უნდათ თუ არა სამჯერ ლტოლვილ ადამიანებს მეოთხედ განცდა იმისა, რაც ჯერ (!!!!!) არ მომხდარა... 

რატომ??? 

მჯერა, რომ პოლიტიკური ჩიხიდან გამოსავალს პოლიტიკოსები უნდა ეძებდნენ, იმიტომ, რომ მესაათე, ოტორინოლარინგოლოგი ან მენაგვე ამ ავადსახსენებელ ჩიხში ვერ შეგიყვანს და, შესაბამისად, არც გამოსავალს უნდა სთხოვდე. ომი არის ვიღაც-ვიღაცეების არასწორი გადაწყვეტილებების და არასწორი ნაბიჯების შედეგი და კეთილი ინებონ, ეძებონ გამოსავლები არა უდანაშაულოთა დაშინებით, არამედ ნაცრისფერი ნივთიერების შეფერთხვით, ცხადია, თუ მსგავსი უჯრედები მოეპოვებათ (რის არარსებობაშიც დღითიდღე ვრწმუნდები)... 

ბატონი არველაძე რომ ჭკუას მარიგებს, რუსებისგან თავი უნდა დავიცვათო, რომელიმე თქვენგანმა დაინახა იმ დაწყევლილ სიუჟეტში ჩიხიდან გამოსავლის ჟურნალისტური ვერსია??? მე ვერ ვნახე და იქნებ თვალთ ან გონთ მაკლია??? 

"უკეთ უნდა ყოფილიყო ახსნილი, მაგრამ იმედია, ყველანი ერთად ვიბრძოლებთ იმისთვის, რომ ის, რაც იმ გადაცემაში იყო, არასოდეს იქცეს მართლა ტრაგიკულ რეალობად, პათეტიკის გარეშე, სხვისი არ ვიცი და მე ვიბრძოლებ~ - ეს გიორგი არველაძის სიტყვებია... 

გამოართვით ამ კაცს იარაღი. ვინმემ, რა.. არ მინდა, ასეთი ბრძოლა... არ მინ-და! დალოცვლილო, შენ თუ მანამ მომიღებ ბოლოს, სანამ რუსი მესვრის, წადი, ტოლი ნახე, რა!!

პატრიოტიზმიო??? თეოდორ რუზველტი ამბობდა, ქვეყნისთვის სიკვდილი მნიშვნელოვანია, მაგრამ უფრო მნიშვნელოვანი მისთვის სიცოცხლეაო.... ჰოდა, სხვების არ ვიცი, მაგრამ ჩემი ქვეყნისთვის სიცოცხლეს თუ მაცდით, მადლობელი დაგრჩებით, ბატონებო! 

მე პაციფისტი ვარ!