Thursday, July 2, 2009
წეღან სარეცხს ვფენდი.
არცთუ ხშირად ვაკეთებ ამას... ნუ, იმაზე იშვიათად, ვიდრე უნდა ვაკეთებდე. არ მიყვარს სარეცხის დაფენა, მტვრის გადაწმენდა, დაგვა და მისთანები. მხოლოდ აუცილებლობის შემთხვევაში თუ წამიცდება ხელი, თანაც წინასწარი ფსიქოლოგიური ტრენინგის გარეშე არაფერი გამოდის. ალბათ იმიტომ, რომ წყვილი ხელი მეგულება, რომელსაც ძალიან თუ სთხოვ, შენს მაგივრად გააკეთებს საქმეს. ხანდახან!.. ხან კი - არ!
ჰოდა, სწორედ ის შემთხვევა იყო, როცა ჩემი მორიგი თხოვნის შემდეგ წყვილიდან ერთ-ერთმა ხელმა საჩვენებელი თითი საფეთქელთან დაიტრიალა ნიშნად უარისა, მეორემ კი სარეცხი მანქანისკენ მიმანიშნა. სხვა გზა არ იყო. ტაშტითა ხელ და სარჭებით გულდამშვენებელი ღამის ორ საათზე ეზოში გავედი.
მიყვარს დღე-ღამის ეს მონაკვეთი. თითქმის ყველას რომ სძინავს, ან ნახევრად წასულია სიზმრების ქვეყანაში, შენ კი ფუსფუსებ - თუნდაც საძულველ საქმეს აკეთებ და გიხარიასავით. საიდანღაც ძაღლის ყეფა ისმის, ფანჯრებიდან - ტელევიზორის ბუბუნი, სმენას თუ დაძაბავ, ყოფილი მერიის თავზე ჩაშენებული საათის კარგად ნაცნობ ხმასაც გაიგებ, რომელიც ჩვეულ ტონალობაში გამცნობს, რომ ღამის ორი საათია და ყველაფერი წესრიგში... არაა.
და აი, ამ ჩვეულ გარემოში, სრულიად მოულოდნელად გონებაში მშვენიერი რემედიოსის სახება ამომიტივტივდა და მთელი არსებით ისე ვიგრძენი მსგავსება მარკესის ამ პერსონაჟთან, როგორც არასდროს. მერე რა, რომ რემედიოსი თეთრეულის გაფენისას ამაღლდა ცად, მე კი მომტევეთ, საცვალს ვფენდი და ვერც ამაღლებას ვეღირსე (არადა, ორიოდ წამით მეგონა, რომ სწორედ ასე მოხდებოდა). სანტა სოფიას და არკადიო ბუენდიას ქალწულის მშვენებას რამდენიმე კაცის სიცოცხლე ემსხვერპლა, ჩემს ნუსხაში კი წყალში გადამხტარი არავინ მეგულება ჯერ (ჯერ???)... ვერა, ვერ დავიკვეხნი მაკონდოს უმშვენიერეს ასულად წოდებას (ჰმ! სოლოლაკსაც ვიკმარებდი, პრინციპში).
სამაგიეროდ... სამაგიეროდ 29 ხანდახან ასის ტოლია... ასივე ისეთი ერთნაირია?!. და ზოგი ვერ ძლებს ასის შესრულებამდე... ერთ დილას თეთრეულის გაფენისას მიფრინავს ღრუბლებისკენ... მეც გავფრინდებოდი...
ღმერთო, მერამდენედ უნდა ჩამივარდეს სარჭი აივნიდან? - ვფიქრობ ჩემთვის, რემედიოსის სახება ქრება და მე მივდივარ ჩემი სარდაფისკენ, სადაც არავინ მელოდება მელქიადესის გარდა.
9 comments:
ვა, ოჯახის ქალ! ხუმრი.
შენ სარეცხს მაინც ფენდი და მე ღამის სამსაათეულა ერთი ბებერი წყვილის რომელიღაცა გადავშინაზე მოვხვდი და ისეთმა მთვრალმა ადამიანმა ამიყვანა სახლმდე რო გზაში ორჯერ წამივიდა გული.
შენი ნაწერები ყოველთვის გულწრფელი და სასიამოვნოა. ათასჯერ მაინც მიტქვამ ეს, მაგრამ სხვანაირად არ შემიძლიან, უკაცრავად, არ ძალმიძს. დღევანდელი საღამოს მერე თანამედროვე სიტყვებს ვინღა იყენებს ღმერთმანი.
ლიკ, იშვიათი ადამიანი ხარ იუ ნოუ და აი ნოუ თუ :)
დიდხანს ველოდი და აი, მეღირსა!
ისე, რამ გაგახსენა მშვენიერი რემედიოსი? ;)
მე მაგ წიგნში სადღაც მეოცე გვერდიდან მერევა გმირების სახელები, იმდენნი არიან და ყველას ერთნაირი სახელები ჰქვიათ.
მოკლედ, როგორც ყოველთვის ძალიან საინტერესოა შენი პოსტების წაკითხვა!
არ გაჩერდე, განაგრძე ჩვენი დამუხტვა დადებითი ენერგიით.
პ.ს. დღეს კარგად ვიმუშავებ :)
სოს, საწყალობელ იქმნა უბადრუკი ვარსქეენ! ეგ რა მოგსვლია, ბიჭო! :):):):)
დიმ, რემედიოსი ჩემი უსაყვარლესი პერსონაჟია და მაგის სახელს რა დამავიწყებდა? :)
გაიხარეთ, ადამიანნო! :):):)
აუ რა სასწაულად კარგი ნაწერია.
ამ ნაწერის მერე მომინდა მარკესის წაკითხვა.
ხოდა სოლოლაკი ძალიან მაგარი უბანია.
უბანი უბანთა შორის.
ვეთანხმები, ჩემს ზემოთ კომენტარებს, მართლა ძალიან კარგად წერ და გამორჩეული პოსტები გაქვს.
რატომ?მაშინაც კი როცა ვიღიმი კითხვისას ეს სევდა არსად მიდის ა?:)ამის ახსნა მარტივად შესაძლებელი იქნებოდა ისე რომ ვკითხულობდე როგორც წერია,კი არადა სხვა რამეს რომ არ ვეძებდე ნაწერს მიღმა,მოკლედ ხომ გესმის?:)მარკესი კი...აუცილებლად წავალთ
გამარჯობა ლიკა. შენტან ერთი შეკითხვა და თხოვნა მაქვს, გავიგე, რომ შენ თარგმნიდი David Clayon-ის წიგნს: Kinkladze: The Perfect 10?
ხომ არ დასრულებულა ამ წიგნზე მუშაობა და თუ უკვე გაყიდვაშიცაა, სად შეიძლება რომ შევიძინო?
წინასწარ დიდი დიდი მადლობა
ქებათა ქება ნიკორწმინდას კი არადა, ლიიიკ მიყვარს შენი პოსტები :):*
ანონიმო, ვინაობა მაინც მითხარი, ან საიდან გაიგე ეგ საიდუმლო ინფორმაცია??? :)))))) მართალია, ვთარგმნიდი და "ოლიმპში" იბეჭდებოდა კარგა ხანს.... ხოდა, წიგნად გამოცემაზე, ვერაფერს გეტყვი, მეც არ ვიცი.... :)))
Post a Comment