დიდი გასეირნება, ანუ თანამედროვე იგავოლოგია

Tuesday, January 27, 2009

თბილისური შემოდგომის ერთ მშვენიერ, ღრუბლიან დღეს ქალაქის ბოტანიკურ ბაღში ფოტოსესიისთვის გასეირნება გადავწყვიტე... გადავწყვიტე და შესასრულებლად მოვემზადე კიდეც... პირველ რიგში, მეგობარს დავურეკე და მოდელად თუ წამომყვები-მეთქი, ვკითხე... სიამოვნებითო, მახარა... ჰოდა, "დიდი გასეირნება" მეორე დღისთვის დავთქვით. მართალია, მას ფრიად მნიშვნელოვანი მეოთხე ლექცია უნდა გაეცდინა, მე კი სამსახურში გვარიანად დავაგვიანებდი, მაგრამ... ჩიტი ბრდღვნად ღირსო, ნათქვამია...

ტრაბახად არ ჩამითვალოთ და (ან რა სატრაბახოა?!), ნებისმიერი თავმოყვარე სოლოლაკელის მსგავსად, ბოტანიკურში გადასასვლელი სამას ორმოცდახუთი (თუ ექვსი) არალეგალური გზა ვიცი, მაგრამ თავს შევუძახე, ბოლოს და ბოლოს, შენს სამშობლოში გაევროპელობის აჩრდილი დაძრწის (კომუნიზმის აწ გაქიაქებული აჩრდილისა არ იყოს!), ემანდ, სადმე ბოტანიკურში არ გადაგეყაროს და არ შერცხვე, უბილეთოდ არ შეხვიდე-მეთქი... დამანამუსა "ალტერ ეგოს" შეძახილმა, კანონმორჩილი მოქალაქის დარად, შესასვლელში ორი ლარი გადავიხადე (ორი ადამიანისთვის, რასაკვირველია) და სპეტაკი სინდისით გავემართე დიადი მიზნის ასრულებისკენ.

ბედნიერები გავუყევით კარგად ნაცნობ ბილიკებს... მართალია, განათება არაფრად ვარგოდა და ფერთა სიუხვემაც ისე ვერ მოგვჭრა თვალი, როგორც ველოდით, მაგრამ... ნუ გეშინია, "ბამბუკებში" კარგი ადგილი ვიცი, სადაც შუქ-ჩრდილების თამაშით ყოველთვის გამოვა ფოტო-თქო, დავაწყნარე ჩემი მოდელი... ჰოდა, იქით გავწიეთ კიდეც...

ვინაც მშობლიურ ბოტანიკურ ბაღს კარგად არ იცნობს, გეტყვით, რომ "ბამბუკებს" ცნობილი ჩანჩერის თავზე ხიდი რომაა, მის მიღმა მდებარე ტერიტორიას ეძახიან... ხიდს მივუახლოვდით... მივდივართ, ვლაპარაკობთ, ფერთა მდიდარ გამას ველით. უცებ ხიდიდან ისე მოულოდნელად გადმოხტა ბაღის საზოგადოებრივი წესრიგის დამცველი და მედგრად შეუძახა, ჰეი, საით გაგიწევიათო, ჩემდაუნებურად წითელქუდას ზღაპარი გამახსენდა. ბამბუკებისკენ-მეთქი, მშვიდად ვუპასუხე... იქით გასვლა არ შეიძლებაო... რატომ-მეთქი, გავიკვირვე და თვალი "ბამბუკებისკენ" მიმართულ ორ ისარს შევავლე, რომლებზეც ორი წარწერა იწონებდა თავს "შუაზღვისპირეთის ფლორა" და "თამარის ხიდი"...

შეპასუხებას არ ელოდა, ოდნავ შეცბა და იგივე ტონალობაში გაიმეორა, იქით გასვლა არ შეიძლებაო... აბა, ეს აბრები აქ გასაშრობად კიდია მეთქი, ლენინის ბებიის დროინდელი ირონია მოვიშველიე. ვერ კი ესიამოვნა, მაგრამ არ შეიმჩნია და ახლა კანონდამცავებისთვის დამახასიათებელი მკაცრი ტონით გაიმეორა, არაო...

მოკლედ, დიდხანს ვიკამათეთ... ვთხოვე, ბატონო ჩემო, თქვენმა უფროსობამ ამიხსნას, რატომ იკრძალება იქით გასვლა, ან რაიმე სახის საბუთი მაინც მანახე, დალოცვილო-თქო, მაგრამ... ცერცვის კედელზე შეყრის ამბავი კი გექნებათ გაგონილი... არაფერმა გაჭრა... ისიც ვიკითხე, ჩემს უფლებებს რატომ არღვევთ-მეთქი, მაგრამ ისე მიწყინა, ვიფიქრე, ღმერთი ხომ არ გამიწყრა და შემთხვევით რამე უწმაწური ხომ არ წამომცდა-თქო.

რაღა გავაგრძელო, კუდამოძუებულები გამოვბრუნდით სახლში.ასეა, ბატონებო... ზემოთხსენებული აჩრდილი კი დაქრის ჩვენი "თითქმის გაბრწყინებული იბერიის" თავზე, მაგრამ ჰაერში გამოკიდებული მანამ იქნება, სანამ ადამიანის უფლებათა დაცვაზე საუბარს ძლიერნი ამა ქვეყნისა შეურაცხყოფად მიიღებენ.