წიკ-წიკ-წიკ...

Thursday, October 20, 2016

ათი წლისა დაბრმავდა. აი, ასე, თვალი გაახილა, დახუჭა, ისევ გაახილა და... არც არაფერი... მთვარე სადღაც გაპარულიყო.

დარაბებს მიღმა, რომლებსაც აღარც ფერი ჰქონდათ და აღარც - ფორმა, რომელიღაცა ომი მძვინვარებდა. აბა, რა მნიშვნელობა აქვს, რომელი ომი? იქნებ პირველი მსოფლიო? შეიძლება, მეორეც... ან ვინ იცის, რიგით მერამდენე. მთავარია, რომ სადღაც რაღაც ფეთქდებოდა. ხან მოშორებით, ხან - შორს, ხან ძალიან ახლოს. მერე სიჩუმე. და საათის წიკწიკი.

დედა ერთი კვირის წინ გავიდა... ან იქნებ, ორი? თუ სამი თვის წინ? ჰო, არც ამას აქვს მნიშვნელობა. მოკლედ, გავიდა და გავიდა. წითელი კაბა ეცვა. წინწკლებიანი. ძალიან ლამაზი. ქურთუკი მოისხა, შალი შემოიხვია, მერე ეზოში გასვლამდე კართან შეყოვნდა, უკან მოიხედა და მალე თუ არ დავბრუნდი, საჭმელი გამოიზოგეო.

ნათქვამი ცუდად ენიშნა და მეც წამიყვანეო, ოდნავ გასაგონად გასძახა.

დედამ უპასუხოდ გაიხურა კარი და მერეღა თქვა, გარეთ არ გამოხვიდეო.

არც გასულა. საჭმელს იზოგავდა და სციოდა.... სციოდა... სციოდა...

- წიკ-წიკ, წიკ-წიკ, წიკ-წიკ, - სიბნელეში საკუთარ თავს ეჩურჩულებოდა კედლის საათი.

- როდის მოვა დედა? - ჰკითხავდა ბიჭი. ისიც საკუთარ თავთან დიალოგს ცოტა ხნით შეეშვებოდა და პასუხობდა: წიკ-წიკ, წიკ-წიკ, წიკ-წიკ...

ბუუუუხ - იგრიალებდა სადღაც ახლოს. წიკ... თითქოს სულს შეიკრავდა საათი და 

ადგილს უთმობდა გამაყრუებულ გრგვინვას. მერე ისევ თავისას უბერავდა. დაუსრულებლად.

ერთ ღამეს ძალიან ჩამოცხა. არა, კი არ ჩამოცხა, ისე გახურდა და გავარვარდა საწოლი, იფიქრებდი, აი, ახლა ავარდება ალი ჭერისკენ, ან ახლაო... ალი არ ავარდნილა, მაგრამ აღარც გათენებას დაადგა საშველი. ღამე გაიბარჯღა, აიმღვრა, გაიწელა და მთვარეს წაატანა კბილი. ის დილა თეთრად გათენდა. ისევ სიცხით. გარეთ ბარდნიდა. გადაუღებლად. საღამოს შეწყდა და ცამ ღრუბლები გადაიფერთხა. მთვარე ისევ გამოჩნდა, წაკბეჩილი გვერდით.

ცხელოდა, ო, როგორ აუტანლად ცხელოდა. კარი არ გაღებულა, ისე შემოვიდა მამა. საიდანღაც დედაც გამოჩნდა. ლამაზი წითელი კაბა ეცვა, წინწკლებიანი. მამას ქაფქაფა წვნიანი დაუდგა წინ და შვილს დაუძახეს. ვერ ვდგები და ძალიან მცხელაო, უნდოდა, ეპასუხა, მაგრამ საკუთარი თავი დაინახა, დათვებიანი თეფშის წინ მორჩილად რომ ჩამოჯდა. ოჰ, რა სუნი ჰქონდა იმ წვნიანს! მხოლოდ დედა აკეთებდა ასეთს, სხვა - არავინ! მიხაკიანი ჩაი და დარიჩინიანი ფუნთუშებიც მიაყოლეს! მმმ....

მერე მაგიდა აალაგეს და მამამ ძველისძველი საათი გამოიტანა. უზომოდ დიდხანს შეეძლო მის გვერდით მჯდარიყო და ეყურებინა, როგორ ეფერებოდა ყველა დეტალს მამა. ხანდახან მიაწვდიდა ხოლმე რომელიმე კბილანას და გაწმინდე ან დაზეთეო, ღიმილით ეტყოდა. ხან როგორ საათს აწყობდნენ და ხან - როგორს. მანამ ჩაჰკირკიტებდნენ, სანამ მექანიზმი ლაპარაკს არ დაიწყებდა: წიკ-წიკ... წიკ-წიკ... წიკ-წიკ. ჰოდა, ახლაც იჯდა და... არა, მოიცა, როგორ იჯდა? იწვა და საწოლს ალი ასდიოდა...

მერე, უცებ მამა კარში იდგა და, თავს გაუფრთხილდითო, დედას ეუბნებოდა. დედა ტიროდა. სანამ მოვალ აი, ის საათი გააკეთეო, კუთხეში მიყუდებულ უშველებელ ხის ყუთზე მიანიშნა მამამ და ეზოში გავიდა... უკვე გავაკეთეო, საწოლიდან ეძახდა, მისი ორეული კი დედის კალთას აკვროდა და ხმამაღლა ღრიალებდა.

მერე აიზილა ყველაფერი... მთვარეც აიმღვრა, გადნა, გაიდღვიბა... ჩრდილები გაჩნდნენ საიდანღაც. შეეშინდა. წიკ-წიკ, წიკ-წიკ-წიკ - ამაოდ აწყნარებდა საათი.

ალმოდებული თვალები დახუჭა, გაახილა... ისევ დახუჭა და მალევე გაახილა... მთვარე სადღაც გაპარულიყო.

წიკ...

ბუუუხ!...

და ისევ წიკ-წიკ-წიკ!

მერე ადამიანების ლაპარაკი მოისმა კარს მიღმა... ან იქნებ, ჩრდილები ლაპარაკობდნენ?

---

მრავალი, მრავალი წლის შემდეგ წითელ, წინწკლებიან ჯიხურთან ჩაივლის ახალგაზრდა წყვილი. და ბიჭი ეტყვის გოგოს, რომ აი, იქ ბრმა მესაათე ზის და ყველანაირ საათს აკეთებს. გოგოს გაეცინება, იფიქრებს, რომ ბიჭმა სულელურად იხუმრა, სიცივეში ოდნავ მოიბუზება და გზას ნაჩქარევად გააგრძელებენ.

იქნებ იხუმრა კიდეც... ვინ იცის?!

სიზმარი

Friday, January 22, 2016

ის იდგა ყველაზე უფრო აღმოსავლეთით. ამომავალი მზის ფონზე მის კონტურს ვხედავდი მხოლოდ და ყოველი შტრიხი სითბოდ მეღვრებოდა სხეულში. ყველა მოლეკულაში, ატომში... სხივები მაბრმავებდა. თვალები დავხუჭე. ტალღებს ავყევი... სითბოს ტალღებს. მეგონა თავბრუ დამეხვეოდა, მაგრამ შევცდი. ეს თრობა იყო... ჩვეულებრივი თრობა, რეალობის შეგრძნებას რომ გიქრობს და სიცარიელეს ფერებით ავსებს...ნათელი ფერებით, თვალს რომ არ გჭრის, ისეთით... და არც ერთი წერტილი არ არის აქ ნაცრისფერი.

ასე საძულველი ნაცრისფერი არ არის არც ერთი წერტილი.

მერე არ ვიცი, რა დრო გავიდა, თვალი გავახილე გაღიმებულმა. მზე ზენიტში ასულიყო და ყველაზე უფრო აღმოსავლეთით მდგარს თავზე დანათოდა. მაშინღა შევნიშნე, ჩემგან ზურგით მდგარა ამდენ ხანს და წარსულში იყურებოდა.

ზურგით მდგარა და წარსულში იყურებოდა.

წარსულში იყურებოდა ჩემგან ზურგშექცეული.

ამოძრავდა და აიმღვრა სამყარო აღმოსავლეთის კონტურთან ერთად და ნაცრისფერი წვეთი დაეცა ფეხებთან. მეორეს მესამე მიჰყვა... მეოთხეც... და გვიანღა მივხვდი, რომ ნაცრისფერში უხმოდ ვტიროდი...

ის ისევ იდგა და წარსულში იყურებოდა. თურმე ყოველთვის.

მერე ჩაწყდა რაღაც იქ, სადაც ფეთქავს და ტკივილი მოვიდა... უსახური, ყრუ, ნაცრისფერი ტკივილი. კარგად ნაცნობი.

"გაიქეცი" – დიდი ხნის უნახავი საყვარელივით ჩამჩურჩულა სიცარიელემ და გამომეღვიძა. "სამსახურში მაგვიანდება", – გავიფიქრე და საწოლიდან წამოვხტი.

"გაიქეცი", – ისევ ჩამესმა. ნაჩქარევად გამოვედი სახლიდან, საიდანაც ერთგული ძაღლივით გამომყვა კარგად ნაცნობი, ყრუ და ნაცრისფერი... მუდამ ასეთი უსახური...