მე მოვედი შორიდან

Wednesday, May 12, 2010

მე მოვედი შორიდან. დიდხანს მიწია სიარულმა და მოვედი... ქვიან-ღორღიან, ყვავილებიან, ხანაც თოვლიან ბილიკებზე მივლია თურმე რამდენიმე წელიწადს და მოვედი.

მრავალფერად აფეთქებული დამხვდა ტყემალი... ტყემალს რომ თეთრი  ყვავილი აქვსო?! – შემისწორებს მცოდნე და არ გაემტყუნება. ჩემთვის, მხოლოდ ჩემთვის იღვრებოდა მრავალ ფერად. ხომ ხდება ასე? ჰოდა, ჩემთვისაც მოხდა ერთხელ... მხოლოდ ერთხელ, მერე დამემალა, გაცივდა, გაშრა და აორთქლდა, ვიდრე თვალიდან გადმოღვენთილი სიცხე ლავიწის ძვლამდე მიაღწევდა.

მანამდე კი... მანამდე იყო გზა.

ჯერ არამეულს დავეუფლე გზის გასაკვლევად, მერე მაკედონიურს, ჰინდუს, ტიბეტურს, მერე აღარ მახსოვს... და მოვედი მთვარიან ღამით... და წმინდა არაბულად ვთქვი, რომ გეძებდი... და აუღელვებლად, ქართულად მიპასუხე, რომ ჯერ არასდროს არ შობილა მთვარე...

მერე ათას ერთხელ მეგონა, რომ გავიგე ნათქვამი ჩემად, ჩემთვის, ჩემო. ათას ერთხელ ვისუნთქე უკვე ნასუნთქი ჰაერი ტკბილად. ათას ერთხელ გამაოგნა დღის დაბადებამ და კვდომამ კვლავ სიცოცხლისთვის. და ღიმილმა გამაოცა, მანამდე არნახულმა, არგანცდილმა, ხშირმა ღიმილმა დილაობით.

და იყო... იყო მიწა უსიერი ტყით დაფარული. ალაგ დამსკდარი მიწაც იყო, გახურებულ უდაბნოში ჰორიზონტად დამთავრებული. იყო მზე ვარსკვლავებით გარშემორტყმული და მთვარეც იყო, არა ერთი – რამოდენიმე...

და იყო ჩრდილი... ორი... აქედან და დარუბანდამდის.

იყო მანამდის, სანამ ცრემლი თვალებიდან მიაღწევდა ლავიწის ძვლამდე და წახვიდოდი ინგლისურად – უხმაუროდ და სიტყვების დაუფანტავად.