მინდა...

Sunday, March 21, 2010

მინდა ღიმილი პირველ რიგში... მინდა და მორჩა.

მინდა ფული, მერე რა, რომ ჭუჭყიაო, გამიგონია.

მინდა საბუთი, რომლის უქონლობის გამოც მეგობრები მანქანაში არ მისხდებიან.

მინდა სითბო. კარიდან ცხვირის გაყოფას მიშლის უმისობა და იმიტომ.

მინდა, ეს მაიმუნი პასტა არ მაწვალებდეს და ნორმალურად წერდეს.

მინდა სახლი, რომელშიც კარადა დგას... მის უკან სინათლის ჩამრთველი... ხელს ბრმად შეაცურებ, წკაპ... და გაანათებ ოთახს.

მინდა სარკმლიდან შემოსული მზე მაღვიძებდეს.

მინდა უდარდელი 24 საათი.

მინდა ეგვიპტეში წასვლა სამოგზაუროდ.

მინდა სიმართლე, წამხდარი კი არა... ისეთი, როგორიც არის.

მინდა ჯანმრთელი ბებია.. ახალი - არა... როგორიც მყავს, ოღონდ ჯანმრთელი.

მინდა 6 თვით წარსულში დაბრუნება... ალბათ შევცვლიდი რაღაცეებს, ოღონდ ალბათ.

მინდა, მიხაროდეს სამსახურში წასვლა.

მინდა, წაიშალოს სიტყვები "ვითომ", "რატომ" და "მერამდენედ".

მინდა, ხანდახან მაინც მჩუქნიდნენ ყვავილებს. ვაღიარებ, ჩემი ბრალია, ასე რომ არ ხდება, მაგრამ მაინც...

მინდა საათი, რომელიც არ მუშაობს.

მინდა, მზის ჩასვლა არ იყოს ბანალური.

მინდა, არ მავიწყდებოდეს ტერისთვის საჭმლის ყიდვა.

მინდა ცოტათი მეტი ბედნიერება.

მინდა ხუთით ნაკლები კილოგრამი.

მინდა ფილმი, რომელიც მომეწონება.

მინდა ქართულად ნათქვამი გაცრეცილი სიტყვები. თურქულ-ინგლისურ-შვედურ-არამეულად არ მინდა, გმადლობთ, მეყოფა. ქართულად ნათქვამი ბანალურობა მინდა, ჩემი პასუხით - "მეც".

მინდა ვან გოგის მდელოზე ასვლა.

მინდა კარტახენაში გაბოსთან ერთად ყავის დალევა.

მინდა, ფერები არ ხუნდებოდეს.

მინდა, ტალახიან ორღობეში ფეხშიშველმა ვირბინო ერთხელ მაინც და არ მომერიდოს.

მინდა, ქარგვა დეპრესიაში არ მაგდებდეს.

მინდა თუშეთში.

მინდა, ცოცხალი იყოს ერთადერთი, ვინაც მიყვარდა და კვლავ ალბათ...

მინდა დამავიწყდეს, რასაც ვერ...

მინდა, თმაზე მეფერებოდნენ.

მინდა, სიბნელის არ მეშინოდეს.


დაბოლოს, 
მინდა, არ მინდოდეს, რაც არ მაქვს!

ურა-პატრიოტიზმი ანუ დამა"იმედ"ებელი ბრძოლა გადარჩენისთვის

Sunday, March 14, 2010

არცთუ მრავალი წლის წინ საკმაოდ დიდი სჯა-ბაასი მიდიოდა იმის შესახებ, რომ 11 სექტემბრის ტერაქტების იდეა ტერორისტებმა ჰოლივუდური ფილმებიდან აიღეს. ანუ ბევრ ჩვენგანს უნახავს ფილმები თვითმფრინავების გატაცებასა და მრავალსართულიან შენობებზე შეჯახებით აფეთქებაზე.... 

"იმედის" გუშინდელ გამოხდომასა და ზემოთთქმულთან პარალელების გავლებას თქვენ მოგანდობთ!!!

ვიცი, ბატონებო, რომ ინტერვენციის საფრთხე მართლაც არსებობს... ვიცი, რომ ქვეყანაში რთული სიტუაციაა... ვიცი, რომ არც პოზიცია მივარგა და არც ოპოზიცია... ვიცი, რომ ცუდადაა საქმე, მაგრამ... რატომ არავინ მეკითხება მე, რიგით თბილისელს, მინდა თუ არა ოჯახის წევრების ვალერიანის წვეთებით მობრუნება ცრუ განგაშზე?!. უნდათ თუ არა სამჯერ ლტოლვილ ადამიანებს მეოთხედ განცდა იმისა, რაც ჯერ (!!!!!) არ მომხდარა... 

რატომ??? 

მჯერა, რომ პოლიტიკური ჩიხიდან გამოსავალს პოლიტიკოსები უნდა ეძებდნენ, იმიტომ, რომ მესაათე, ოტორინოლარინგოლოგი ან მენაგვე ამ ავადსახსენებელ ჩიხში ვერ შეგიყვანს და, შესაბამისად, არც გამოსავალს უნდა სთხოვდე. ომი არის ვიღაც-ვიღაცეების არასწორი გადაწყვეტილებების და არასწორი ნაბიჯების შედეგი და კეთილი ინებონ, ეძებონ გამოსავლები არა უდანაშაულოთა დაშინებით, არამედ ნაცრისფერი ნივთიერების შეფერთხვით, ცხადია, თუ მსგავსი უჯრედები მოეპოვებათ (რის არარსებობაშიც დღითიდღე ვრწმუნდები)... 

ბატონი არველაძე რომ ჭკუას მარიგებს, რუსებისგან თავი უნდა დავიცვათო, რომელიმე თქვენგანმა დაინახა იმ დაწყევლილ სიუჟეტში ჩიხიდან გამოსავლის ჟურნალისტური ვერსია??? მე ვერ ვნახე და იქნებ თვალთ ან გონთ მაკლია??? 

"უკეთ უნდა ყოფილიყო ახსნილი, მაგრამ იმედია, ყველანი ერთად ვიბრძოლებთ იმისთვის, რომ ის, რაც იმ გადაცემაში იყო, არასოდეს იქცეს მართლა ტრაგიკულ რეალობად, პათეტიკის გარეშე, სხვისი არ ვიცი და მე ვიბრძოლებ~ - ეს გიორგი არველაძის სიტყვებია... 

გამოართვით ამ კაცს იარაღი. ვინმემ, რა.. არ მინდა, ასეთი ბრძოლა... არ მინ-და! დალოცვლილო, შენ თუ მანამ მომიღებ ბოლოს, სანამ რუსი მესვრის, წადი, ტოლი ნახე, რა!!

პატრიოტიზმიო??? თეოდორ რუზველტი ამბობდა, ქვეყნისთვის სიკვდილი მნიშვნელოვანია, მაგრამ უფრო მნიშვნელოვანი მისთვის სიცოცხლეაო.... ჰოდა, სხვების არ ვიცი, მაგრამ ჩემი ქვეყნისთვის სიცოცხლეს თუ მაცდით, მადლობელი დაგრჩებით, ბატონებო! 

მე პაციფისტი ვარ!