ტრიალებს, ბრუნავს...

Monday, February 23, 2009

ტრიაააალეეებს, ბრუუუუნავს... ტრიიალებს, ბრუუუნავს...

ცნობილი სიმღერის ეს ორი სიტყვა მთელი დღეა, უპატრონო ძაღლივით ამეკიდა და ვეღარაფრით ვიშორებ. არ ვიცი, საიდან ავიკვიატე. რომ დავფიქრდე, მივხვდები ალბათ, იმიტომ, რომ ყველაფერს თავის ახსნა აქვს, თუმცა დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა, რომ ეხლა ნამდვილად არ მინდა ზიგმუნდისეული ახსნის მოსმენა. ცხადია, რატომაც - რა დროს სექსია, როცა ... იყო, დრო, მსგავს რითმას ვიგონებდით სიტყვაზე “ლექსია”... ჰოდა, ამ შემთხვევაშიც წავა, რა! ასეა თუ ისე, ვერ იყო ზიგი მთლად დალაგებულიო, ამბობენ. მართალია ალბათ... 

და საერთოდ, ზიგმუნდი რა შუაშია, როცა სულ სხვა, არანაკლებ ცნობილმა ადამიანმა თქვა, რომ ის მაინც... ტრიიიააალებს, ბრუუუნავს... 

ბავშვობას მაგონებს ეს სიმღერა და სითბოდ მეღვენთება გულის არეში. 

იმ პეროდში ყველაზე ხშირად ერთ ფრაზას ვიმეორებდი (ისევე, როგორც სრულიად დედამიწის ბავშვთა 90 პროცენტი) – როცა დიდი გავიზრდები... და ამას მოჰყვებოდა წარმოუდგენელი ნატვრები და ოცნებები, განუხორციელებელი, მაგრამ ისეთივე ლამაზი, როგორც თავად ბავშვობა. ბანალურია, მაგრამ ამავე დროს, რეალური!.. 

...იმიტომ, რომ პატარაობისას გგონია, რომ დედამიწის მიზიდულობის ძალა არ არსებობს (მითუმეტეს, რომ აზრზე არ ხარ, რა არის, საერთოდ, დედამიწის მიზიდულობის ძალა) და ყველაფერი მხოლოდ შენს გარშემო ტრიალეებს, ბრუუუნავს... 

უდავოა, რომ იგივე წარმოდგენა სამყაროს შესახებ ზოგ მოზრდილ ადამიანსაც აქვს, თანაც ხშირ შემთხვევაში, ამის მიზეზი უაღრესად მარტივია: 

ეს ხდება, მაგალითად, მაშინ, როცა გრავიტაცია ფეხებზე გკიდია და ვერ ხვდები, რატომ ეცემა კარაქიანი პური ხალიჩაზე (თანაც კარაქიანი მხარით ქვევით), უბრალოდ ყოველ ჯერზე დედას აგინებ მერფის და მის იდიოტურ კანონებს (ცხადია, იგულისხმება ედი მერფი, იმიტომ რომ ჯერ ერთი, რასისტი ხარ და მეორეც, სხვა მერფის შესახებ არც გსმენია); ეჭვი არ გეპარება, რომ სინამდვილეში ნიუტონს ვაშლი მეზობელმა ესროლა და მხოლოდ იმიტომ გაარტყა კეფაში, რომ მოტომსროლელთა დივიზიონის ოფიცერი იყო; ამავე დროს გჯერა, რომ ბელი ტელეფონის გამოგონებასთან არაფერ კავშირში არაა, ის კოსმოსში გაშვებული ერთ-ერთი პირველი ძაღლის საპასპორტო (პასპორტი ექნებოდა, აბა ისე ვინ გააფრენდა?) სახელი იყო და კომუნისტების წყალობით მსოფლიო მხოლოდ მოფერებით-კნინობითი მეტსახელით იცნობს! არც ბეთხოვენის ვინაობაა თქვენთვის უცხო – ისიც კარგი ძაღლი იყო, ფუმფულა...

ჩამონათვალის გაგრძელება, უსასრულოდ შეიძლება, მაგრამ მეზარება! მთავარი ისაა, რომ სწორედ ზემოთ აღნიშნული ზრდასრულების გარშემო კიდეც ტრიალებს და კიდეც ბრუნავს! ჩტო ი ტრებოვალოს დოკაზატ!

მე კი, რაღა დაგიმალოთ და, ბავშვობისდროინდელი ოცნებებიდან მხოლოდ ის ამიხდა, რომ დიდი (!) გავიზარდე – ამ სიტყვის პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით (ბრალდებების თავიდან აცილების მიზნით, გთხოვთ, იხილოთ განსხვავება სიტყვებს ”დიდსა” და ”დიადს” შორის. დიადობამდე ორიოდ სიცოცხლეღა მაკლია ჯერ და იმიტომ).

არ იფიქროთ, რომ პესიმისტი ვარ... ჩემი ჭიქა ნახევრამდე კი არა, პირამდეა სავსე... ჰოდა, კარგია, რომ ჯერ ისევ ტრიალებს და არც ბრუნვას ანებებს თავს... დრო მაქვს... ჯერ ჩემი გაჩერება შორია!

6 comments:

deka136 said...

პირველ რიგში ვიტყვი იმას, რომ აქ შემთხვევით აღმოვჩნდი და დიზაინი მომეწონა ნამეტნავად :D

მეორე რიგში, ნაწერიც მომეწონა :P

მესამე რიგში, რა თქმა უნდა, ტრიალებს და ბრუუნავს :D

Lika Kakiashvili said...

პირველ რიგში, კეთილი იყოს თქვენი შემთხვევითი ფეხი ამ ბლოგზე და დიზაინი მეც ფრიად! :)
მეორე რიგში, მიიღეთ ჩემი უმორჩილესი მადლობა და მესამე რიგში... ოო, მაგრად ტრიალებს, მაგრად, განსაკუთრებით ბოლო ჭიქის მერე! :)
დოლოი პივნოი ალკოგოლიზმ! ვოტ! :D :D

Sophie שרה Golden said...

პესიმისტი? არა, ამას ვერც ვიფიქრებდი შენზე. პირიქით, ისე წერ, თითქოს ქარვის მარცვლებს მიჰყვები, მიჰყვები... და თაფლივით აგემოვნებ... :D ეს, არ ვიცი, საიდან მომაფიქრდა, სულ მინდოდა ქარვის მძივები გადამეყლაპა :ლოლ: მგონია, რომ თაფლის გემო აქვს... მოკლედ ეს გადახვევა იყო ;) ისევ ჰოლდენი უნდა გავიხსენო (საოცარია, რამდენჯერაც შენს ბლოგზე აღმოვჩნდები, მაშინვე ჰოლდენი მახსენდება), რას ერჩით ადამიანს, როცა საინტერესო რაღაცის თქმა უნდაო... ჰოდა, რა მოხდა, თუ მეც გადავუხვიე :P
მადლობა, ლიკა! :)

Lika Kakiashvili said...

სოფი, ძალიან მიხარია, რომ ჰოლდენი გახსენდება... ჩემი ჰოლდენი... შენიც... ბოლოს ზუუსტად მან ამატირა... მას მერე?! მას მერე ვეღარავინ! :)მცდელობები უხვად იყო! შედეგი = 0 :):):)
რა ვიცი, ქარვის მარცვლებს მივყვები კი?? ყოველთვის მეგონა, რომ ხახვის ფურცლები იყო! :D :D :D

Lalena said...

ბავშვობაში მეც ბევრ რამეზე ვოცნებობდი, ნუ იმ ბავშვობაში არა 20 წლის უკვე ბებერი რომ მეგონა, აი ცოოოოტა მერე. მინდოდა უზარმაზარი გამომცემლობა, უამრავი ჟურნალისტით, ირგვლივ სულ სტატიები იქნებოდა და რაც მთავარია სტატიები ხელოვნებაზე იქნებოდა, მუსიკაზე, მხატვრობაზე, ფოტოგრაფიაზე, მოდელირებაზე, მოკლედ სულ ამერიკული ფილმების ბრალია რა :))))) და კიდევ არ ვიცი საიდან მოვათრიე მაგრამ მეგონა, რომ გავიზრდებოდი თეთრი აღარ ვიქნებოდა ავტომატურად გავშავგვრემანდებოდი :))))) ნუ "ზაგარი" ჩემი ტკივილია...

nastasia said...

მიყვარს ბავშვობის და ბავშვების ოცნებები :)