Thursday, February 26, 2009
ერთი, ორი, სამი...
ერთი, ორი, სამი...
ერთი, ორი, სამი...
ერთი, ორი, სამი...
ერთი, ორი, სამი...
ერთი, ორი, სამი...
ერთი, ორი, სამი...
ერთი, ორი, სამი...
ერთი, ორი, სამი...
ერთი, ორი, სამი...
ერთი, ორი, სამი...
ერთი, ორი, სამი...
ერთი, ორი, სამი...
ერთი, ორი, სამი...
ტრიაააალეეებს, ბრუუუუნავს... ტრიიალებს, ბრუუუნავს...
ცნობილი სიმღერის ეს ორი სიტყვა მთელი დღეა, უპატრონო ძაღლივით ამეკიდა და ვეღარაფრით ვიშორებ. არ ვიცი, საიდან ავიკვიატე. რომ დავფიქრდე, მივხვდები ალბათ, იმიტომ, რომ ყველაფერს თავის ახსნა აქვს, თუმცა დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა, რომ ეხლა ნამდვილად არ მინდა ზიგმუნდისეული ახსნის მოსმენა. ცხადია, რატომაც - რა დროს სექსია, როცა ... იყო, დრო, მსგავს რითმას ვიგონებდით სიტყვაზე “ლექსია”... ჰოდა, ამ შემთხვევაშიც წავა, რა! ასეა თუ ისე, ვერ იყო ზიგი მთლად დალაგებულიო, ამბობენ. მართალია ალბათ...
ბავშვობას მაგონებს ეს სიმღერა და სითბოდ მეღვენთება გულის არეში.
...იმიტომ, რომ პატარაობისას გგონია, რომ დედამიწის მიზიდულობის ძალა არ არსებობს (მითუმეტეს, რომ აზრზე არ ხარ, რა არის, საერთოდ, დედამიწის მიზიდულობის ძალა) და ყველაფერი მხოლოდ შენს გარშემო ტრიალეებს, ბრუუუნავს...
ეს ხდება, მაგალითად, მაშინ, როცა გრავიტაცია ფეხებზე გკიდია და ვერ ხვდები, რატომ ეცემა კარაქიანი პური ხალიჩაზე (თანაც კარაქიანი მხარით ქვევით), უბრალოდ ყოველ ჯერზე დედას აგინებ მერფის და მის იდიოტურ კანონებს (ცხადია, იგულისხმება ედი მერფი, იმიტომ რომ ჯერ ერთი, რასისტი ხარ და მეორეც, სხვა მერფის შესახებ არც გსმენია); ეჭვი არ გეპარება, რომ სინამდვილეში ნიუტონს ვაშლი მეზობელმა ესროლა და მხოლოდ იმიტომ გაარტყა კეფაში, რომ მოტომსროლელთა დივიზიონის ოფიცერი იყო; ამავე დროს გჯერა, რომ ბელი ტელეფონის გამოგონებასთან არაფერ კავშირში არაა, ის კოსმოსში გაშვებული ერთ-ერთი პირველი ძაღლის საპასპორტო (პასპორტი ექნებოდა, აბა ისე ვინ გააფრენდა?) სახელი იყო და კომუნისტების წყალობით მსოფლიო მხოლოდ მოფერებით-კნინობითი მეტსახელით იცნობს! არც ბეთხოვენის ვინაობაა თქვენთვის უცხო – ისიც კარგი ძაღლი იყო, ფუმფულა...
მე კი, რაღა დაგიმალოთ და, ბავშვობისდროინდელი ოცნებებიდან მხოლოდ ის ამიხდა, რომ დიდი (!) გავიზარდე – ამ სიტყვის პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით (ბრალდებების თავიდან აცილების მიზნით, გთხოვთ, იხილოთ განსხვავება სიტყვებს ”დიდსა” და ”დიადს” შორის. დიადობამდე ორიოდ სიცოცხლეღა მაკლია ჯერ და იმიტომ).
ყველაფერი ცვალებადიაო, ჭკვიან ადამიანს უთქვამს. ვიცი, ვისაც უთქვამს და ზუსტად ასე რომ არ უთქვამს, ისიც ვიცი, მაგრამ აზრი ეგაა, რა.
ჰოდა, იცვლებაო... ჰოდა, ასეა...
მოხდა! ავდექი და განვაახლე უპატრონო მკვდარივით ჩამიწებულ-მიტოვებულ-მივიწყებული ბლოგი და მონოლოგურ თუ მონოლოგურ-დიალოგურ რეჟიმში გადავიჩეხე. არ იდარდოთ, არაფერი წამიმტვრევია! ცოტა შემო-იტირე (!) სტილში კი გამოვიდა ბლოგ-დასაწყისი (”ბლოგ2 – დაბრუნება”! იხილეთ ინტერნეტში იანვრის შუა რიცხვებიდან!), მაგრამ...
ასეა, თუ ისე, დღეს აზრი შემეცვალა რაღაც-რაღაცეებზე. აქ თურმე ლამაზი სამყაროც ყოფილა. სამყარო რა?! პატარა ფანჯრებია შეღებული, შეგიძლია შეიჭყიტო და საოცრებები აღმოაჩინო. სრულიად მოულოდნელად! მთავარია, სწორ სარკმელს მიადგე, რომ მის მიღმა ნანახმა თუ გაგონილმა ნახევარსაათიან კომაში არ ჩაგაგდოს. ერთი თვის წინ ახლოსაც არ ვეკარებოდი ამ დარაბებს - დარწმუნებული ვიყავი, რომ მათ მიღმა გაზაფხული არ დამხვდებოდა და იმიტომ! გამონაკლისად ერთადერთი მათგანი მეგულებოდა - იქ გაზაფხულიც არის, ზაფხულიც, შემოდგომაც, ზამთარიც და... გაზაფხულიც! იქ ყოველთვის მიმესვლებოდა! იქ ყოველთვის მიმესვლება!
დღეს უცხო ფანჯარა შევაღე (თუ ძალაუნებურად შემეღო?!). მზაინი! ბოლომდე არ გავრუჯულვარ ჯერ, მაგრამ მაგის დროც მოვა!..
რა დროულად შემახსენეს მზიანი ქვეყნიდან მეფე სოლომონის სიტყვები – ესეც წარმავალიაო!
ჰოდა, ასეა...
ჩემს პლანეტაზე, რომლის სახელსაც ვერ გამოთქვამთ, ამიტომ დაწერას აზრი არა აქვს, ზოგი დიდხანს და ტკივილით იბადება, ზოგი – სწრაფად და ნაჭუჭით.
ერთხელ, პატარაობისას დედას ვკითხე, რამდენი ხანი დასჭირდა ამქვეყნად ჩემს მოვლინებას-მეთქი და სამი საათი, დაახლოებითო, მიპასუხა. მეცოტავა და მივიხედ-მოვიხედე, ნეტა ნაჭუჭი ხომ არ მაქვს, რომელიც რაღაც საოცრებით აქამდე არ შემიმჩნევია-მეთქი. საეჭვო ვერაფერი აღმოვაჩინე, თან დედის სიტყვებიც, ბედზე, მალევე წამომეწია – ცოტა ხანს მაწვალე, მაგრამ საკმაო დრო იყო იმისთვის, რომ თმის ღერები და ფრჩხილები ამტკიებოდაო. ალბათ არც მე ვიყავი კარგ დღეში მაშინ, თუმცა არ მახსოვს...
ისე, ძალიან საინტერესოდ იბადებიან – არავინ იცის, საიდან ჩნდებიან... ჰაერიდან ალბათ, თან უეცრად, ყოვლად მოულოდნელად – ცხრა თვე სძინავთ სპეციალურ გარსში, მერე იღვიძებენ. გარეთ გამოსვლა იმდენად ეზარებათ, რომ თვალებთან ნაჭუჭს შიგნიდან გაწმენდენ და ცხოვრობენ ასე... იზრდებიან დაცულები, ყოველგვარი საზრუნავის გარეშე. მათი შემხედვარე ხანდახან შურის მოზღვავებას ვგრძნობ ხოლმე.
დასხდებიან სადმე, მიირთმევენ კალციუმის მსუბუქ ხსნარს და უაღრესად მნიშვნელოვან თემებს განიხილავენ – გარსის შიგნით არსებულ ტემპერატურას; ბზარს, რომელიც, მაგალითად, ორიოდ დღის წინ მარჯვენა კედლის მიდამოში შეამჩნიეს; მეზობელს, რომელმაც რატომღაც მოინდომა, ნაჭუჭი ღია მწვანედ შეეღება და ზედ ლურჯი ზოლები დაეტანა – საიდან მოაქვს ამ კაცს ასეთი იდეები? ხომ მიღებულია ერთხელ და სამუდამოდ, რომ ნაჭუჭი! უნდა! იყოს! მოთეთრო-გამჭვირვალე! რა საჭიროა ფერის შეცვლა? იმდენს იხტუნავებს, იტკენს რამეს! რა სირცხვილია?! არადა, რა ოჯახის შვილია?!
ძალიან ბედნიერები, უაღრესად კმაყოფილები არიან ყველაფრით და ისევე ასრულებენ ცხოვრებას, როგორც იბადებიან - უმტკივნეულოდ. დრო რომ მოვა, ქალაქის ან სოფლის გარეთ გადიან, სხდებიან სპეციალურად განკუთვნილ ადგილზე და წყვეტენ არსებობას. აი, ასე, მარტივად!
ნაჭუჭიანები უჩვეულო სევდით ამოგვხედავენ ხოლმე და მხოლოდ მაშინ თუ გაუელვებთ ერთადერთი უსიამოვნო აზრი – მაინც რა მძიმეა ეს ოხერი ნაჭუჭი!
ანუ როგორც გინდათ, ისე გაიგეთ
სად შემიძლია ამდენი?! ერთი პატარა გოგო ვარ, პატარა სამყაროში ვცხოვრობ და პატარა ფრთებზე მეოცნებება...
კარგად კი დავიწყე თითქოს, მაგრამ პატარა პლანეტაზე, პატარა ქვეყანაში, პატარა ქალაქში მცხოვრები ხმაურიანი ბეღურას ანეკდოტი გამახსენდა, თანაც საკუთარი პერსონის მიმართ ზედსართავი “პატარა”-ს ხსენება ვერ შევიფერე (რომ მიცნობდეთ, მიხვდებოდით, რატომ) და უნებლიედ ხმამაღლა გამეცინა.
ეხლა ერთ-ერთი სოფლის გზებზე მივბრახუნობთ. მანქანაში ჩემს გარდა ორი წარმოსადეგი ადამიანი სხედს. სტილისტიკის ჩემი ყოფილი ლექტორი ბოლო სიტყვას რომ ისმენდეს, აუცილებლად ჩახრიდა თავს, სათვალის ზემოდან გადმომხედავდა და რატომღაც რუსულად მკითხავდა – ლიკაჩკა, ნე სტიდნო? ასე აკეთებდა ყოველთვის, როცა მორიგ გამოგონილ სიტყვას დავახრიგინებდი ხოლმე. მე ვხალისობდი, იმას სწყინდა, თანაც რუსულად! თითქოს ქართულად დატუქსვას ვერ შევისმენდი...
ლიკაჩკე ნე სტიდნო, ვოტ! დიახაც, სხედს, იმიტომ რომ სხვანაირად ვერ ვიტყვი, რამეთუ არ მსურს ჩემი თანამგზავრების წარმოსადგენობის დაკნინება, იქნება ეს უნებლიედ, თუგინდ, ნებსით (ეს “ს” რა შუაშია ამ სიტყვაში, კაცმა არ იცის! სხვათა შორის, არც ქალმა...).
ჰოდა, სხედს ეს ორი ადამიანი წინა სავარძლებზე და ჩემი მოულოდნელი გაცინების მიზეზზე ფიქრობს. ერთმა მათგანმა უკვე მეოთხედ შემავლო თვალი უკანა ხედვის სარკეში – აინტერესებს ალბათ, შეურაცხადობის შეტევა და რაიმე სახის მძიმე საგანი ხომ არ მაქვს... პრინციპში, ვერ გაამტყუნებ...
წვიმს, უაზროდ! ჩვენი სასიქადულო მამულიშვილის და უბადლო მომღერლის სიტყვებს თუ მოვიშველიებ, სულელი წვიმაა. მაგას დაეჯერება, წვიმის და სისულელის დიადი მცოდნეაო, გამიგონია! სისულელის - განსაკუთრებით. ზუსტად ეგრე წვიმს, რა! ჟინჟლავს მაშინ, როცა სინდისი რომ ჰქონდეს, ცა ფეხად უნდა ჩამოვიდეს დედამიწაზე და ბერძნებს თუ დავუჯერებთ, დიდი ხნის წინ მიტოვებულ ცოლს მიეფეროს. ბაბუა ურანუსს ბებია გეას მეტი დარდი არა ჰქონია, თურმე!!! მოგცლია?!
სოფლის შარებს უპატრონობისგან ალაგ-ალაგ პირი დაუფჩენია, მაგრამ ჩივილი ვერ გაუბედავს და ნაჟინჟლი წყალი ჩაუგუბებია. საცოდავი სანახაობაა, მაგრამ მგონი, არც მე ვარ ისეთ მდგომარეობაში, რომ ავ თვალს არ ვენახვებოდე. ოთხი საათის განმავლობაში ამ გზაზე ლაყლაყმა, რაღა დაგიმალოთ და... აშკარად გამომალაყლაყა!
და ყოველი დღე ასეთია – ერთნაირი! დუმბაძეს აქვს მგონი, “მე, ბებია, ილიკო და ილარიონში” – დღეები ბებიაჩემის გამომცხვარი მჭადებივით ჰგვანდნენ ერთმანეთსო. ხოროშო სკაზალ! მაგრამ ჩემი დღეები სიამის ტყუპებს უფრო მაგონებს – ვერ გაიგებ, სად და როდის მთავრდება ერთი და იწყება მეორე. ბებიაჩემი შეიცხადებდა ეხლა, ღმერთს სცოდავო და მართალიც იქნებოდა! ნუ, რას ვიზამ?! რას ვიზამ და შენდობას ვითხოვ, ოღონდ სახლში რომ მივალ, მაშინ. აბა, ესე გამოლაყლაყებული ხო არ ვეჩვენები უფალს, უხერხულია!
მოკლედ, სად შემიძლია ამდენი? ერთი პატარა გოგო ვარ, პატარა სამყაროში ვცხოვრობ და...
არა, უნდა გავჩერდე, თორემ კიდევ ერთხელ რომ გამეცინოს, მანქანიდან ჩამოდგმას არ მაკმარებენ, ვინ იცის, ყოველი შემთხვევისთვის, კუდქვეშ წიხლიც არ დაიშურონ. მომიწევს მერე ფეხით სიარული! ისე, არცთუ ცუდი აზრია... ბავშვობაში მიყვარდა წვიმაში ტყაპუნი, ალბათ არც ახლა ვიტყოდი უარს. თანაც, სიამის ტყუპების განცალკევების ოპერაცია წარმატებით დასრულდეს იქნებ...
ჰოოოოდა, ერთ პააატარა პლანეტაზე იყო პაააატარა ქვეყანა...
როცა დაკარგავ, უნდა გაუშვა და დაივიწყო.
როცა მიხვდები, რომ წარსული არ დაბრუნდება, უნდა მიხვდე იმასაც, ბოლოს და ბოლოს, რომ ეს წარსული თვით მოიგონე არაფრის ქმნისას და, სხვათა შორის, იმ წარსულის მომავალიც შენვე შექმენი. რეალურია მხოლოდ აწმყო დაუნდობელი – შენ ის დაკარგე, რაც არასდროს არ გეკუთვნოდა!
თუ საჭიროა, უნდა სიკვდილს ჩახედო თვალში, იგრძნო სიცივე ნესტიანი, მისგან ნაქროლი, ოღონდ ცოტა ხნით და ხმის წყვეტამდე იღრიალო, რომ ჯერ ადრეა… ჯერ საკმარისად არ გიცხოვრია! სატანის მხევალს დააბარო უნდა ბატონთან, რომ უცილობლად მისი იქნები, ოღონდ... ოდნავ მოგვიანებით.